آزادی بیان: میشل هوئل بک افزایش سانسور را محکوم می کند

در یک مصاحبه بدون تابو برای JDNews، نویسنده موفق، میشل هوئلبک، از وابستگی تزلزل ناپذیر خود به آزادی بیان صحبت می کند، در حالی که یک محدودیت را پذیرفته است: احترام به زندگی خصوصی. در بحبوحه رویدادهای جاری، جایی که به نظر می رسد این حق دائما در معرض تهدید است، هوئلبک به تجربیات شخصی، محاکمه های خود و خطرات فزاینده ای که سانسور و فرهنگ خشم نشان می دهد، نگاه می کند.

آزادی بیان، یک مبارزه شخصی

نویسنده در پاسخ به سوالی درباره تردید اولیه خود برای شرکت در این مصاحبه، توضیح می دهد: «من فکر می کردم که مسئله آزادی بیان در فرانسه منسوخ شده است. با این حال، با نگاهی به گذشته، به یاد می‌آورد که دو بار خودش را به دادگاه برده‌اند. محاکمه اول او را در مقابل یک مرکز تعطیلات قرار داد، و دومی با انجمن Dignitas در سوئیس و آلمان به دلیل اظهارنظرهایش در مورد کمک به خودکشی. در هر دو مورد، او پیروز بود، اما نویسنده نتیجه‌گیری تلخی می‌گیرد: «ما باید مراقب مصاحبه‌ها باشیم، درست به اندازه بازداشت پلیس».

هوئلبک تنها یک محدودیت را برای آزادی بیان می پذیرد: زندگی خصوصی. او به یاد می آورد که نام واقعی برخی از شخصیت های ثانویه را در رمان اول خود حفظ کرده است، اشتباهی که امروز از آن پشیمان است. او می گوید: «وقتی شخصی زندگی صمیمی خود را در یک رمان فاش می کند، احساس می کنم با شاکی طرف هستم. از سوی دیگر، او معتقد است که یک فرد عمومی به عنوان یک «برند» نمی‌تواند از انتقادات علیه خود شکایت کند. این شامل چهره هایی مانند فیلیپ سولرز، میک جگر یا کارل لاگرفلد می شود که او بدون اینکه هرگز مورد حمله قرار گرفته باشد از آنها نام برده است.

آزادی در حال افول

به گفته وی آزادی بیان به قهقرا رسیده است. او به تضاد بین نقدهای ستایش آمیز رسانه های فرانسوی برای نویسندگان آمریکایی مانند برت ایستون الیس اشاره می کند، در حالی که همین اظهارنظرها از سوی یک نویسنده فرانسوی غیرقابل قبول است. او می افزاید: «اگر بخواهم به نویسندگان جوان مشاوره بدهم، مصاحبه آنها با رسانه های خارجی است.

هوئل بک محاکمه هایی را تجربه کرده است، به ویژه پس از اظهارات جنجالی او در مورد اسلام در سال 2001. او از افزایش قدرت افشاگران در رسانه ها و شبکه های اجتماعی ابراز تأسف می کند: «کوچکترین توییت تحت نظر است. نظرات آنلاین بدترین چیزها را در افراد نشان می دهد. به گفته او، این فرهنگ لینچ کردن، پیامدهای اجتماعی چشمگیری دارد، همانطور که در مورد جان گالیانو یا ژرارد دوپاردیو، که او در برابر اتهامات سیستم قضایی و افکار عمومی از آنها دفاع می کند، نشان داده شده است.

آینده ای تاریک برای آزادی بیان

هوئلبک در پاسخ به این سوال که آیا "کفرگویی ممنوع" وجود دارد یا خیر، بدون تردید پاسخ می دهد که فهرست موضوعات تابو همچنان در حال افزایش است. هنرمندان که زمانی مورد حمایت قرار می گرفتند، اکنون در تیررس سانسور هستند. او در پایان به نقل از گاسپارد پروست، طنزپردازی می پردازد که او را تحسین می کند، اما می ترسد به زودی قربانی این شکار برای کوچکترین انحراف از صحت سیاسی شود.